Sticky post
สัญญา ราชา ปลาวาฬ
ผมเดินทางมาแสนไกลตามคำสัญญาของราชาและปลาวาฬ (Raja & the Whales) ที่ส่งมาทางอีเมล์
เขาสัญญากับผมว่าพรุ่งนี้แต่เช้าตรู่ ให้เตรียมกายและใจให้พร้อม เพื่อไปดูวาฬในมหาสมุทรอินเดีย แถมในจดหมาย (อิเล็กทรอนิกส์) ยังทิ้งท้ายไว้ว่า ถ้าไปแล้วไม่เจอ ยินดีคืนเงินให้ 50 เปอร์เซ็นต์ หรือไม่ก็มาใช้บริการได้ฟรีในวันถัดไป
แหม่ มั่นใจสมกับเป็นราชาจริงๆ Continue reading สัญญา ราชา ปลาวาฬ
Sticky post
Nocturne…บังเอิญเดินเจออดีต
ตึกทรงชิโนในซอยนานา มีงานภาพถ่ายเล็กๆ ของศิลปินหญิง ในความมืดมีแค่แสงเหลืองที่ลอดออกมา และแผ่นหลังในเสื้อสีกรมท่าของ”อดีต”ที่เคยรู้จัก Continue reading Nocturne…บังเอิญเดินเจออดีต
Sticky post
I write you a lot… เราเลิกกันในวันที่ไปดูนิทรรศการ
I write you a lot… เราเลิกกันในวันที่ไปดูนิทรรศการ
หวานฤดีไปเดินดูบทสนทนาประกอบภาพถ่ายของเต๋อ นวพลในวันฝนพรำหน่อยๆ Continue reading I write you a lot… เราเลิกกันในวันที่ไปดูนิทรรศการ
Sticky post
Dam you Amsterdam
ไฟล์ท OS 731 จากเวียนนาตีกลับไปรับผู้โดยสารที่อื่นแล้ว
เรารับเป้จากที่รับสัมภาระมาเหวี่ยงไปที่บ่าด้วยแรงแขนที่ค่อนข้างเปลี้ยๆ น้ำหนักสิบโลกว่าๆ บวกกับเป้จุกจิกด้านหน้าที่ก็คานน้ำหนักกันไปมาเต็มไปด้วยกล้อง หนังสือ สมุดโน้ต ไฟฉาย เชือก ต้องเอาชนะการมายุโรปครั้งแรกด้วยของไม่จำเป็น จุดศูนย์กลางทางสายตาหายไปเพราะกำลังหาป้ายรถไฟเข้าเมือง ไม่รู้ว่าเจ้าของมันจะเอาตัวรอดอย่างไรกับสิบกว่าวันที่เหลือในเมืองศิวิไลซ์ Continue reading “Dam you Amsterdam”
Sticky post
Hanoi ฮิปเบอร์นี้
ลองเดินสำรวจฮานอยแบบฮิปๆ Continue reading Hanoi ฮิปเบอร์นี้
Sticky post
ในค่ายกักกัน, หญิงสาวกรีดเปิดรอยแผลของเธอเอง
ในต่างแดน ผมหวั่นใจเล็กน้อยเพราะเราไม่มีเงินซล็อตตี้ (Zloty) ติดตัวสักแดง แต่สาวร้านสะดวกซื้อบอกเราว่ามีจุดแลกเงินที่ค่ายกักกันเอาชวิตซ์ (Auschwitz Concentration Camp) จุดหมายของเรา ความหวังที่จะนั่งรถเมล์และฝากกระเป๋าเป็นอันจบไป เราเหลือทางเลือกเดียวคือแบกกระเป๋าฝ่าหิมะไปบนถนนแปลกหน้า Continue reading ในค่ายกักกัน, หญิงสาวกรีดเปิดรอยแผลของเธอเอง
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: หนังใหญ่
ผมเฝ้ามองการแสดงตรงหน้าด้วยความฉงนเพราะเคยคุ้นกับหนังใหญ่ที่ผู้ใหญ่แสดงเช่นที่วัดขนอน จังหวัดราชบุรี การที่มีนักแสดงตัวน้อยเรียงรายอยู่บนเวทีก็ให้ความรู้สึกไปอีกแบบ แต่หลังจากเท้ากระทบกับพื้นไม้เป็นจังหวะเร้าใจในฉากเคลื่อนทัพนำเรื่อง ในบทละครรามเกียรติ์ ตอนวิรุณจำบัง เหล่านักแสดงตัวน้อยก็กลายเป็นเหล่ายักษ์และทหารลิง เชิดชักผืนหนังเบื้องหน้าให้มีชีวิต Continue reading ช่าง 10 ใหม่: หนังใหญ่
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: ช่างทำหัวโขน
เจ้าของเสียงคือนกแก้วสีเขียวสดในกรงหน้าบ้านปูนสมัยใหม่ ด้านข้างเป็นลานเล็กๆ ตั้งโต๊ะไม้ที่เกลื่อนไปด้วยอุปกรณ์ทำงานศิลปะที่ด้านหลังถูกกันพื้นที่เป็นห้องปูนเล็กๆ ภายในเต็มไปด้วยองค์ฤาษีเนื้อปูนปั้นหลากหลายรูปแบบ Continue reading ช่าง 10 ใหม่: ช่างทำหัวโขน
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: ช่างสานหมวก
สมัยนั้น ไม่ใช่ทุกคนจะมีโอกาสได้ไปโรงเรียน เด็กหญิงวัย 8 ขวบ เดินกลับเข้าบ้านมาหลังเลิกเรียน เห็นพี่ๆ ทั้งสามกำลังสานหมวกอย่างคล่องแคล่ว บางจังหวะมือพวกเขาทำงานสานต่อเนื่องโดยที่ตาไม่ต้องมองงาน สิ่งที่เด็กน้อยคิดมีเพียง “แหม เท่ อยากทำเป็น” Continue reading ช่าง 10 ใหม่: ช่างสานหมวก
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: ช่างต่อเรือ
หากใต้ท้องเรือมีความรู้สึก เวลาที่มันล่องกระทบสายน้ำตลอดทั้งวันจะเย็นไปถึงขั้วไหนของหัวใจ
เดินผ่านความทรงจำของเด็กหนุ่มสาวชาวแม่กลอง อาจพบว่ามีส่วนเสี้ยวใหญ่ๆ ที่เป็นภาพเรือไม้ในสายน้ำ นั่งจ่อมลงบันไดท่าน้ำมือไม้พัดโบก เรียกลุงป้าบนเรือ ใส่หมวกจักสานขายก๋วยเตี๋ยวขายโอเลี้ยงกันตั้งแต่ตะวันยังไม่รอนแรม พาหนะไม้ทรงตัวบนน้ำนุ่มนวลแทรกกอบัวเอี้ยวตัวหลบผักตบชวา Continue reading “ช่าง 10 ใหม่: ช่างต่อเรือ”
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: ช่างทำซอ
ขณะเดินลัดสวน ผมคิดถึงเสียงซอในความทรงจำ…
ย้อนกลับไปในวัยประถมฯ ผมเข้าไปใกล้ชิดกับดนตรีไทย มิใช่เพราะใจรัก แต่ผู้ปกครองมารับช้า และไม่ถนัดการละเล่นที่ต้องขยับร่างกายพร้อมกันมากกว่า 2 ส่วน Continue reading “ช่าง 10 ใหม่: ช่างทำซอ”
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: เบญจรงค์
เงียบสนิทจนได้ยินเสียงกระดิกของนาฬิกา
ห้องสีขาวสะอาดขนาดบรรจุประมาณ 70 คนถูกถมทับด้วยความเงียบของยามบ่าย ทุกคนต่างจ่อมจมอยู่กับชิ้นงานตรงหน้า ป้ายระบายพู่กันลงอย่างเบามือลงไปบนลวดลายละเอียดยิบที่ทาบทับเครื่องปั้นดินเผาเนื้อดี บ้างกำลังเสกสรรดอกไม้สวย บ้างกำลังลงสีเหล่าทวยเทพ บ้างแต่งเติมลายไทยให้อ่อนช้อยงดงาม ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลคือเครื่องเซรามิกต้นฉบับ ที่เป็นลวดลายเก่าแก่สืบทอดมาตั้งแต่ยุดโบราณ
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: ว่าวจุฬา
เด็กชายทองเอกวิ่งท้าลม กระตุกสายป่าน ก่อนแหงนหน้าขึ้นมองว่าวของเขาที่โผบินสู่ท้องฟ้า แววตาภาคภูมิใจ ทั้งฝีมือในการควบคุมทิศทางว่าวของตน และฝีมือในการทำว่าวให้สามารถเหินขึ้นไปเฉิดฉายกลางอากาศ เป็นผลจากการฝึกปรือฝีมือมาตั้งแต่อายุ 15 ปี
เสียงปืน เสียงระเบิด กลิ่นควัน ในบรรยากาศสงครามโลกครั้งที่ 2 มาพร้อมกับการขาดแคลนกระดาษและอุปกรณ์ทำว่าว งานอดิเรกนี้จึงต้องหยุดลงชั่วคราว
ฟ้ามืดครึ้มไม่มีว่าวขึ้นไปเต้นระบำอยู่บนนั้น Continue reading “ช่าง 10 ใหม่: ว่าวจุฬา”
Sticky post
ช่าง 10 ใหม่: ขนมจ่ามงกุฎ
ไม่ใช่ชาวบ้านทุกคนจะสังเกตเห็นว่าห้องสี่เหลี่ยมที่มีชานยื่นออกไปริมแม่น้ำแม่กลองปรุงขนมจ่ามงกุฎเป็น 1,200 ชิ้นต่อวัน
กลิ่นหอมนวลลอยฟุ้ง ปรุงเป็นรสชาติหวานนุ่มในอากาศ ต้นเหตุมาจากกระทะหนึ่งใบในครัวไม้เล็กๆ ริมน้ำ ผนังไม้ซับกลิ่นใบเตย แล้วแผ่รังสีรวมกับแดดอุ่นด้านนอก การนั่งเฉยๆ ดูจะเป็นความผิดอันอุฉกรรจ์ เมื่อจ่ามงกุฎ ข้าวตู เมี่ยงคำสำเร็จรูป กะละแมมัดจิ๋ว และขนมโก๋หลากรส นอนนิ่งรอให้ลิ้มชิมจากในตะกร้าสาน Continue reading “ช่าง 10 ใหม่: ขนมจ่ามงกุฎ”
11 Days Nepal #1
เที่ยวเนปาล 11 วัน กับ ดิว-กรดล แย้มสัตย์ธรรม ช่างภาพกลุ่มสายลม ตอนที่ 1 การเดินทางในประเทศที่ได้ชื่อว่า ดินแดนแห่งนักปีนเขา ครั้งนี้ ผมและเพื่อนๆ เดินทางไปยังเนปาล เพื่อภารกิจหลักคือการเดินเทรคกิ้งบนเส้นทางสายอันนาปูรณะ หนึ่งในเส้นทางเทรคกิ้งที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของโลก ในระหว่างทาเราเจอทั้งธรรมชาติ ผู้คน พบกับปัญหาหลายสิ่งหลายอย่าง และการท่องเที่ยวครั้งนี้ ได้เปลี่ยนชีวิตนักเดินทางง่อยๆแบบผมไปเลย Continue reading 11 Days Nepal #1
Annapurna Circuit Trek : Trailer
เที่ยวเนปาลในเดือนกันยายนไปกับ ดิว-กรดล แย้มสัตย์ธรรม ช่างภาพกลุ่มสารคดีอิสระสายลมและกองบรรณาธิการแห่งทีม นายรอบรู้
พร้อมปล่อนตอนแรก เร็วๆ นี้ Continue reading Annapurna Circuit Trek : Trailer
Sticky post
ไม่อยากให้ใคร ทำร้ายแม่กลอง
เมื่อราวปลายปีที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสเข้าร่วมงาน ‘มหกรรมจับตาแม่น้ำสายใหม่ ทางผันน้ำตะวันตก แม่ปิง-แม่กลอง-อ่าวไทย’ ใน จังหวัดสมุทรสงคราม และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นพลังของชาวแม่กลอง ที่รวมตัวกันได้เกือบหลักหมื่น เพื่อมารับฟังข้อมูล รวมทั้งแสดงความไม่เห็นด้วยต่อโครงการดังกล่าว Continue reading ไม่อยากให้ใคร ทำร้ายแม่กลอง
Sticky post
อัมพวาระหว่างบรรทัด
สำหรับคนทำหนังสือ บรรทัดแรกไม่เคยง่ายเลย
ไล่มาถึงบรรทัดที่สอง ก็ยังหน่วงๆ อยู่เพราะกำลังทำความรู้จักกับหน้ากระดาษและความคิดที่เรียงตัวกันในหัว ทบทวนสิ่งที่เรียกว่า ช่องว่างระหว่างบรรทัด
หนู ภัทรพร อภิชิต บรรณาธิการนิตยสารมนต์รักแม่กลอง เป็นหญิงสาวในเสื้อลายทางที่ให้ความสำคัญกับช่องว่างนั้น
Sticky post
กะลาในดวงตาของข้าพเจ้า
เมื่อ 3 ปีก่อน…ฉันชอบเรียกแทนตัวเองว่าเธอ
นกกระดาษทรงโอริกามิวิบไหวในดวงตา ตัดสลับกับแสงเที่ยงและฉากต้นไม้ที่สะท้อนกลับมาจากท้องฟ้า เธอนอนราบอยู่บนเก้าอี้ไม้สีขาวในมหาวิทยาลัยในวันที่อากาศร้อนชืดๆ หยีตาแล้วชูนกกระดาษขึ้นสุดแขน มองจนเห็นแสงสว่างเป็นวงกลมแล้วจึงยอมแพ้เมื่อไม่เสียงอะไรแว่วกลับมาเลย Continue reading “กะลาในดวงตาของข้าพเจ้า”
Sticky post
เราพบกันเพราะน้ำมันมะพร้าว
ผมถูกปลุกให้เตรียมพร้อมเดินทางต่อด้วยเสียงสาดซ่าของสายน้ำ ก่อนที่เธอจะปรากฏตัวในชุดเดรสลายดอกไม้สีน้ำเงิน มือหนึ่งคลายผ้าเช็ดตัวไล้ไปตามเส้นผมสลวย อีกมือหนึ่งหนีบกระเป๋าเครื่องสำอางสีน้ำตาลใบเล็ก
เธอหยุดลงหน้ากระจกบานเขื่อง ก่อนเริ่มกระบวนการทารองพื้นบางๆ ปัดแก้มสีชมพูเบาๆ ไล่ไฮไลท์ บรอนเซอร์ก่อนจะขีดดินสอเขียนคิ้ว ปัดมาสคาร่า แตะทินท์สีชมพูใส และปิดท้ายด้วยกรอส Continue reading เราพบกันเพราะน้ำมันมะพร้าว
Sticky post
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนสวน (2)
เราต่างเร่งฝีเท้าให้ทันลุงนิด ชาวสวนที่ยังคงกระฉับ กระเฉงแม้อายุจะย่างเข้ากลางห้าสิบ แต่การทำสวนมะพร้าวมากว่าสี่สิบปี คงทำให้พื้นที่แห่งนี้ไม่ต่างจากแปลงผักสวนครัวหลังบ้าน Continue reading “สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนสวน (2)”
Sticky post
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนสวน (1)
เสียงคลอกีตาร์เบาๆ ของ Jack Johnson ระบายความละมุนในบรรยากาศเปราะบางพร้อมจะแตกหัก เธอดูอารมณ์ไม่ดีนักหลังจากถูกปลุกจากความฝันในเช้าวันเสาร์ วันที่เราคบกันครบ 1 ปี Continue reading “สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนสวน (1)”
Sticky post
Tuk tuk ชักกระตุก
“พะ พะ พี่คะ ถ้าหนูจะ จะขอสัมภาษ ณ์เรื่องตุ๊ กตุ๊กจะ จะได้มั้ยคะ”
ตะกุกตะกักขนาดนั้นแม้จะเคยสัมภาษณ์พี่ๆ ปราชญ์ชาวบ้านหรือสามัญชนบนท้องถนนจนหมดความเขินอายไปแล้ว แต่กับพี่ตุ๊กตุ๊กที่ห้อยพระเป็นพวง หนวดเข้ม นั่งท้าวแขนท้ายรถกันเป็นวง ก็อาจจะต้องขอให้ไว้ชีวิตเราก่อนที่จะได้ข้อมูลอะไรมาจากการถามสุ่มสี่สุ่มห้า Continue reading Tuk tuk ชักกระตุก
Sticky post
บทเปิด: เราหลงลืมอะไรบางอย่าง
…การลืมส่วนใหญ่เกิดขึ้นภายหลังการจำ โค้งการลืมของมนุษย์เรา อาจเกิดจากการเสื่อมสลายของรอยความจำตามกาลเวลา…
เป็นเรื่องสามัญธรรมดาที่มนุษย์จะลืมข้อมูลมากมายที่ผ่านเข้ามาในสมอง แม้ว่ามันจะเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจมากสักเท่าไหร่ ก็มักจะมีส่วนเสี้ยวของความหลงลืมเหลืออยู่ เป็นรายละเอียดปลีกย่อยที่สายตาเผลอมองข้ามไปโดยไม่รู้ตัว เหมือนกับรอยก้อนเมฆที่มองผ่านทิวต้นมะพร้าว มันไม่ได้ลอยอยู่ในที่ลับตา และท้องฟ้าทั้งหมดนั้น คงยากที่ใครจะสังเกตเห็นเฉดที่เปลี่ยนไปในแต่ละวัน เพราะเราไม่ได้แหงนมองมันตลอดเวลา Continue reading บทเปิด: เราหลงลืมอะไรบางอย่าง
Sticky post
อารมณ์เวิ้งฯ 06: หสม. งี่ฮงอลูมินั่มแอนด์สตีล เฟอร์นิเจอร์
ห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคล งี่ฮงอลูมินั่มแอนด์สตีล เฟอร์นิเจอร์
อารีย์ถิรสุนทรากุล
ปากทางใกล้ตลาดปีระกา ปรากฏร้านขายของเนื้อที่หลายคูหา มีตู้กระจกอลูมิเนียมตั้งไว้เต็มพื้นที่สะดุดตาเมื่อพวกเราเดินผ่าน
“ความเก่าแก่ของร้านนี้ก็ไม่รองใครในเวิ้ง อายุเกือบร้อยปี” Continue reading อารมณ์เวิ้งฯ 06: หสม. งี่ฮงอลูมินั่มแอนด์สตีล เฟอร์นิเจอร์
Sticky post
อารมณ์เวิ้งฯ 05: ร้านเฟอร์นิเจอร์
ร้านรัตนพันธ์ เฟอร์นิเจอร์
สาธิต รัตนพันธ์
“เราขายพวกเครื่องบด เครื่องขูดมะพร้าว เครื่องใช้ของแม่ค้าพ่อค้าขายของ” คุณสาธิตชี้ให้ดูสินค้าที่วางอยู่ทั่วร้านของเขา ซึ่งลักษณะขัดแย้งกับป้ายร้านที่บ่งบอกว่าเป็นร้านขายเฟอร์นิเจอร์
เจ้าของร้านรุ่นที่ 4 เล่าย้อนถึงสมัยที่ทวดของเขาอพยพจากประเทศจีน เข้ามาทำการค้าบริเวณเวิ้งนาครเขษม เลหลังเครื่องเรือนเก่าๆ เอามาซ่อมและตกแต่งให้เหมือนของใหม่ออกจำหน่าย Continue reading “อารมณ์เวิ้งฯ 05: ร้านเฟอร์นิเจอร์”
Sticky post
บทเรียนจากหลังอาน ว่าด้วยความเท่าเทียมในระดับสายตา
บันทึกประสบการณ์เบื้องหลังการทำงาน Bangkok: Handmade Transit
หากพูดถึงวินมอเตอร์ไซค์ สิ่งแรกที่คุณนึกถึงคืออะไร ?
- กลุ่มชายฉกรรจ์ที่คุยเสียงดัง สูบบุหรี่ เล่นการพนัน (ซึ่งผิดกฎหมาย)
- พวกที่ชอบจอดรถบนทางเท้า ขวางทางเดินชาวบ้านเขา (ซึ่งผิดกฎหมาย)
- นักบิดที่ไม่ชอบสวมหมวกกันน็อค และขับปาดไปมา (ซึ่งผิดกฎหมาย)
- คนขับมอเตอร์ไซค์บนทางเท้า หรือย้อนศร และบีบแตรทุกครั้งที่เราไปเดินขวางทาง (ซึ่งผิดกฎหมาย)
Continue reading “บทเรียนจากหลังอาน ว่าด้วยความเท่าเทียมในระดับสายตา”
Sticky post
อารมณ์เวิ้งฯ 04: ร้านขายเครื่องมือช่าง
แต่ก่อนมีวังบูรพาอยู่ใกล้ๆ ตรงนี้ก็เป็นแหล่งเจริญคู่กัน เขาก็มาเที่ยวแถวนี้ มีทั้งร้านขายเสื้อผ้า ขายหนังสือ ห้างสรรพสินค้าก็เยอะ
ร้านขายเครื่องมือช่าง: อำนาจ อัศวเบ็ญจาง
เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 จบลง มีโลกน้อยใหญ่ครั้งที่ 3 4 5 เกิดขึ้นหลังจากนั้น…
แต่โลกที่ว่าไม่จำเป็นต้องมีสเกลใหญ่ แค่พื้นที่แคบๆ ตรงหัวมุมตึก มีเปลแขวนตรงทางขึ้นบันได ผู้คนเดินขวักไขว่สวนกัน ช่องชีวิตที่ยังไม่ได้มีขนาดเท่า 1 คูหา ก็สามารถเป็นโลกใบเล็กๆ ได้ในพื้นที่หนึ่งของเวิ้งนาครเกษม Continue reading “อารมณ์เวิ้งฯ 04: ร้านขายเครื่องมือช่าง”
Sticky post
กับข้าวไหมครับ…กับข้าว
บันทึกประสบการณ์เบื้องหลังการทำงาน Bangkok: Handmade Transit
กับข้าวไหมครับ กับข้าว ออกมาเลือกซื้อเลือกหากันได้นะครับ กับข้าวไหมครับ กับข้ า…ว
Sticky post
อารมณ์เวิ้งฯ 03: ร้านทองเหลือง
ร้านเซ่งเฮงหลี จำหน่ายทองเหลือง
สุเทพ เตชะรุ่งนิรันดร์
ชายสูงวัยเปิดบานประตูกระจก นำเข้าไปสู่ร้านขายอุปกรณ์จากทองเหลือง ทั้งกระทะปิ้งย่าง หม้อใส่ขาหมู ชุดกรวดน้ำ ขัน กระดิ่ง ระฆังใบเล็ก ฯลฯ จัดเรียงไว้แน่นชั้นวางขนาบซ้ายขวาของร้าน เหลือเพียงช่องตรงกลางพอจะเดินสวนกันได้ในคูหาเล็กๆ ที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ร้านขายทองเหลืองแห่งนี้เริ่มกิจการมานับร้อยปีนับแต่รุ่นคุณปู่ของคุณสุเทพ เตชะรุ่งนิรันดร์เจ้าของร้านคนปัจจุบัน Continue reading “อารมณ์เวิ้งฯ 03: ร้านทองเหลือง”
Sticky post
อารมณ์เวิ้งฯ 02: ร้านขายหนังสือ
ร้านขายหนังสือ สำนักพิมพ์พิทยาคาร
อนุรัตน์ เตชะวัฒนานันท์
โดยตัวมันเอง หนังสือก็คือส่วนเชื่อมโยงกับอดีต แม้ว่าเนื้อหาจะเกี่ยวพันกับอนาคตกาลหรือมีความเป็นสากลอยู่เหนือกาลเวลา แต่ทุกครั้งที่หยิบอ่าน เราล้วนสื่อสารกับข้อความที่เขียนขึ้นก่อนหน้านี้ อาจแค่สัปดาห์ที่ผ่านมา หรือล่วงผ่านหลายทศวรรษ บรรจุประวัติศาสตร์ไว้ที่กลิ่นกระดาษและรอยด่างดวง Continue reading “อารมณ์เวิ้งฯ 02: ร้านขายหนังสือ”
Sticky post
The Fast and Serious กะป๊อขี้เหวี่ยง
บันทึกประสบการณ์เบื้องหลังการทำงาน Bangkok: Handmade Transit
“ทำไมพี่ขี้เหวี่ยงอย่างนี้ล่ะ”
ราวทุ่มครึ่ง ช่วงเวลาที่รถไม่ติด ในถนนเดี่ยวเปลี่ยวใจย่านตลาดพลู การนั่งรถกะป๊อชิดริมขอบประตูเป็นความเสียวสูงสุดรองจากการนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างบนฟุตบาท Continue reading “The Fast and Serious กะป๊อขี้เหวี่ยง”
Sticky post
ความคืบหน้างาน Bangkok: Handmade Transit
เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้ว นับตั้งแต่กลุ่มสายลมได้รับโอกาสเข้าร่วมโครงการระดมทุนผลิตหนังสือ Bangkok: Handmade Transit ร่วมกับบรรณาธิการ ยรรยง บุญหลง มีการนัดประชุม พูดคุยต่อยอดไอเดีย สรุปออกมาเป็นรูปแบบหนังสือขนาด 160 หน้า ที่แม้จะมีขนาดบางแต่ก็พยายามบรรจุเรื่องราว 10 เรื่องเกี่ยวกับยานพาหนะในเมืองหลวงเอาไว้ เพราะคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับสังคม Continue reading “ความคืบหน้างาน Bangkok: Handmade Transit”
A Walk to the Unknown
แม่สาวตาวิ้งคือคนที่ยาลสรวงอยากไปเจอ แม้เธอจะแค่วิ้งตาอยู่ในภาพก็ตาม หลังจากที่ add friend สาวผมสั้น Aiwei Foo ไปเมื่อหลายปีที่แล้วเพราะชื่นชอบโปรเจ็ก The Beaming Girl สาวผู้มีแสงเป็นแฉกออกจากตา เธอก็อกหักนิดหน่อยเพราะการขอเป็นเพื่อนไม่เป็นผล แต่ก็ไม่เป็นไร สาวตาวิ้งอาจจะต้องการพื้นที่ส่วนตัวเพื่อทำโปรเจ็กตาวิ้งต่อไป ไม่มีพื้นที่ให้คนแปลกหน้า วันนี้อั้นฝน เธอเลยมาชุบใจล่วงหน้าก่อนในงาน Unknown Asia Awards Exhibition ห้องเล็กๆ ที่ The Jam Factory มีคำบรรยายให้อ่านว่าเป็นงานอาร์ตแฟร์ที่รวมศิลปินและคิวเรเตอร์ทั่วเอเชีย เคยจัดที่โอซาก้ามาแล้ว แนวคิดจากโอซาก้าสู่เอเชีย และเอเชียสู่โอซาก้าจึงนำพาศิลปิน 5 คนนี้มาที่ไทยในห้องสี่เหลี่ยมจนได้ นั่นคือโอกาสเจอกันอย่างไม่เป็นทางการระหว่างเธอและแม่สาวตาวิ้ง เราน่าจะสบตากันผ่านงานศิลปะได้สิ ยาลสรวงเริ่มจากการดูงานวิดิโอของ Tuna Dunn และเพ่งภาพชายหญิงในแก้วเส้นบางอยู่ … Continue reading A Walk to the Unknown
Everybody has a home… “มหากาฬ”เคยเป็นบ้านมาก่อน
ผู้หญิงที่ยังผูกพันอยู่กับบ้านไม้เก่าๆ ชอบฟ้อนต์ไทยวิจิตร และเดินเล่นคนเดียวอยู่ในสถานที่ที่ดูเหมือนโบราณสถานอย่าง “ป้อมมหากาฬ” อาจจะมีเหตุผลง่ายดายเพียงแค่ว่าเธออยากมา โหยหาสิ่งใหม่ มีใจคิดถึงบ้าน
และสุนทรียสถานที่ดูคล้ายบ้านเรือนของคนสมัยโบราณก็น้อยลงเต็มที Continue reading Everybody has a home… “มหากาฬ”เคยเป็นบ้านมาก่อน
Kidwithin…ย้อนเวลาไปหาอนาคต
ตัวการ์ตูนเหล่านั้นกำลังหัวเราะใส่เธอด้วยเสียงแห่งความสดใส เยาว์วัย แต่เธอเป็นเพียงป้าคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านมาดูงานนิทรรศการหลังจากที่แยกกับสามีแล้ว ดาหลันใส่เสื้อยืดวง Pink Floyd สะพายกระเป๋าลูกปัดประดิษฐ์เองในสมัยสาวๆ กับกางเกงยีนส์ รองเท้าบูทส์วินเทจของด๊อกเตอร์ มาร์ติน เธอเป็นป้าผมสีน้ำเงินเข้มที่หัวใจยังย้อมความสดใสครบถ้วน ดาหลันคิดถึงตัวเองในวัยสาว รูปสีสันเพราะพริ้งที่ติดอยู่บนกระดานนั้นมีศิลปินที่เธอชื่นชอบอย่างบ้าคลั่งตอนที่เรียนศิลปะอยู่ที่นิวยอร์ค Lou Reed แห่งวงกล้วย Velvet underground คือผู้ชายในฝันของสาวโพลก้าดอทที่เกิดปี 1958 เธอชอบนอนอ่อนล้าบนผ้าปูสีขาว และเกลือกกลิ้งไปทั้งเช้านั้น ฟังเพลง Walk on the wild side ไปเรื่อยๆ ชีวิตดูไร้จุดหมายไปเสียอย่างนั้น ที่นี่มีแต่เด็กสาว ในมือถือกล้องถ่ายรูปนำสมัย ดาหลันได้ยินเสียงคลิก คลิก คลิก อย่างเงียบเชียบในห้องโรงแรม ชั้น 36 เธออายุ 58 … Continue reading Kidwithin…ย้อนเวลาไปหาอนาคต
ศิลปะยาว.. ชีวิตเดียวดายยาวกว่า
ปีกฟ้าจ้องมองงานศิลปะบทบอร์ดไม้ในบ้านไม้ที่พ่อสร้างให้ แล้วอยู่ดีๆ ก็ไม่เข้าใจความหมายของการมีตัวตน เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นความว่างเปล่าในกระดาษ Accessorize หรือเปล่า หรือเป็นตัวอักษรหัวกลมที่เขียนว่า ลาเต้ แต่ที่แน่ๆ คือบอกไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไร เธอไม่เคยฟังใครอย่างจริงจัง เลยต้องประดิษฐ์หูฟังเอาไว้เพื่อสื่อสาร ปัจจุบันเธอเลยมีสี่หู และฟังเพลงผ่านหูฟังนี้เท่านั้น หูของเธอไม่เคยฟังอะไรมากไปกว่าเสียงใจของตัวเอง ซึ่งมันน้ำเน่ามาก และเสียงใจก็โคตรเบาเลย หันหลังไปเจอโต๊ะที่เต็มไปด้วยเครื่องมือต่อชีวิต ปีกฟ้าเป็นศิลปิน วาดภาพ เขียนรูป ปั้นเซรามิก ประดิษฐ์จิลเวอรี โต๊ะบอกเธอไม่ได้ว่าหนักใจหรือไม่กับการถูกกดทับทางกายภาพ แต่สุดท้ายมันคงตั้งคำถามว่าเมื่อไหร่จะเอาสีอะคริลิกที่เปื้อนไปไว้ในผลงานเสียที บัตรคอนเสิร์ตปาล์มมี่ถามเธอว่าที่นี่ที่ไหน ปาล์มมี่รู้สึกอยากร้องดังๆ แต่ที่นี่ไม่ใช่เวทีคอนเสิร์ต เธอต้องการไมค์ที่เสียบกับลำโพง เท่านั้นก็พอ หูฟังไม่ได้ฟัง เสียงใจดังไม่ได้ยิน แล้วปาล์มมี่ก็ร้องดังๆ ปีกฟ้าพาใจพังๆ บินกลับเข้าบ้าน แต่ ในตาฉัน ไม่มีอะไรเลย เธอควรจะประดิษฐ์ ‘ตาเห็น’ … Continue reading ศิลปะยาว.. ชีวิตเดียวดายยาวกว่า
SAILOM 